lunes, 3 de marzo de 2008

"AS LETRAS E OS NÚMEROS"

Os alumnos e alumnas de 5ºB tamén escriben e contan contos. O tema era "As letras e os números" e estas foron algunhas das súas creacións:




Roberto Jiménez (5ºB): “La dimensión de números y letras”

Un día, Roberto (un chico que inventa juegos), jugando con las letras y los números, entró en una dimensión.
Al despertarse estaba en el medio de dos murallas, en una había un uno. Estaba despierto, siempre mirando hacia delante. En otro sitio había una O, gorda y dormilona. Le preguntó a la O pero no se despertó, después fue al uno y le dijo.
-¿Dónde estoy?
-En la dimensión de los números y las letras, por supuesto-respondió el uno.
-¿Y dónde es eso?- preguntó intrigado Roberto.
El uno quedó intrigado y respondió: -Pues en una dimensión invisible dentro de la Tierra, y solo pueden entrar los que juegan con los números y las letras. Y eres el primero.
-¡Cómo mola!- Exclamó Roberto.
Y unos segundos después, las letras atacaron a su muralla. La d soltaba ies, como flechas, la l como escalas para trepar. De repente, salieron todos los números, excepto el dos, a ver si lo adivinais, era un pato. Ellos fueron a la charca de las letras y atacaron desde dentro. La g acompañaba a la ü, que llevaba dos bombas para destruir la muralla. Entonces gritó Roberto:
-¡Parad! ¿Por qué no podeis hacer la paz? Os ayudareis mutuamente.
Cuando dijo eso todos fueron amigos. Y entonces, Roberto volvió a su cuarto.



Maryam Moukhass (5ºB): “La pelea de letras y números”

En el mundo de las “letras y números”, las letras se peleaban con los números.
-¡Nosotras somos mejores que vosotros! Porque nosotras podemos formar: palabras, frases, textos, cuentos, etc… y si no existimos nosotras no existirían los idiomas. Incluso podemos escribiros a vosotros y vosotros a nosotras no, también si no existieramos, no existirían los nombres de calles, ríos, apellidos y sin nosotras no podríais aprender lengua castellana o gallega.- decían las letras.
Los números les dijeron: Ja, ja, ja, nosotros somos mejores que vosotras porque podemos hacer sumas, restas, multiplicaciones, divisiones, problemas, códigos, etc… Sin nosotros no habría transportes porque llevan matrícula y si no hay matrícula te coge la policía como si el transporte fuera robado y si no hay transporte no podemos viajar, no podemos comer,…
De repente apareció el señor punto y les dijo: - No discutais por favor, tampoco podríais acabar una frase sin un punto. Los números tampoco podrían escribirse por ejemplo, mil sin un punto sería: uno cero cero cero. Ser todos amigos es lo mejor.
Y ahora todos son muy amigos en el mundo de las letras y los números.

David Misa (5ºB): “El planeta de las letras y números”

Érase una vez un mundo formado por letras. Los objetos eran las letras. A los números les gustaba lanzar la V como boomeran, la I como flechas y la A como arco. Había muchas cosas. La O era una bola, la Q era una bomba de agua, la H era una escalera, la U era un cañon, la L era una pistola de agua, … Nos gustó ese mundo, tanto que, Juanito Pierdedía dicidió vivir allí. Jugaba a fútbol usando la O mientras jugaban también los dieces, se mojaba con los 7 usando las L y las Q,… y un día entró en su casa y resultó que era la casa del presidente millón. Entonces dijo Juanito:
-Señor Millón, quiero decirle una coas, es que tiene que cambiar algunas cosas en este planeta.
-¿Pero cuáles y por qué?- Preguntó el señor Millón.
- Pues las casas podrían ser A y los arcos D, y en las casas podría poner los nombres de quienes viven en ella- Respondió Juanito- Además, como la iglesia es una M, pues para no confundirla con una casa y la D de arco porque quedaría mejor.
Y así fué. Los números respetaron a Juanito y convencieron al presidente de que hiciera esculpir una estatua de Juanito en la que ponía: “Juanito Pierdedía, la persona más ingeniosa que vive en el planeta de las letras y los números”.

sábado, 19 de enero de 2008

CREANDO CONTOS

Os nenos/as de 4º de Primaria están a dar pasos de xigante no seu camiño como autores de fama mundial.
Entre todos fixemos o principio dunha historia respondendo as preguntas: quen foi?, onde foi?, e que lle pasou?. Cada un respondeu a unha das preguntas e pasoulle a folla ao seu compañeiro. Así saíronnos principios moi orixinais que deron lugar ás seguintes historias:

Andrea Míguez (4º Primaria)
Érase unha vez un neno chamado Manolo. Manolo tiña un compañeiro moi especial. Era un oso que se chamaba Xoán. Os dous estaban xuntos todo o tempo.
Un día decidiron ir dar unha volta pola aldea, pero como se aburrían apeteceulles subir ao monte para ver animais.
Cando chegaron ao monte non viron ningún animal pero sí unha chea de tractores que andaban dun lado para outro. Un deles pasoulles tan preto que tiveron que arrimarse a beira do camiño para deixalo pasar. Manolo, que era moi xogueton, decidiu saltar unha pedra e como estaba á beira do camiño caiu de cu por un barranco abaixo.
O seu oso quixo botarlle unha man, pero non, por máis que se esforzou, o único que conseguiu foi caer el tamén.
O home do tractor ao escoitar o ruído que fixo o oso ao caer desuse conta de que pasaba algo raro e foi ver. Alí estaban o oso máis Manolo no fondo do barranco. O home colleu unha corda do seu tractor e botoulla. Pouco a pouco o oso máis Manolo foron subindo.
Á noitiña, cando chegaron á casa, contáronlle a súa avoa a súa aventura no monte, e, así, un día aburrido, converteuse nun día moi especial.


Sara (4º Primaria): “Os gatos máis contentos”
Había unha vez un gato que vivía en Marte. Un día o gato caiu por un barranco. Co golpe quedou inconsciente. Ao día seguinte, cando espertou, non se lembraba de nada, nin sequera do seu nome. Pensaba e pensaba pero nada, non era quen de lembrar ningunha cousa. O gato comezou a porse moi triste e a sentirse moi só. Tiña unha pena tan grande que deixou de comer. Pasou un mes enteiro e o noso gato seguía triste e moi, moi, moi fraco. De súpeto, apareceu outro gato cunha corda e sacouno daquel buraco. Ao velo tan fraquiño decidiu levalo a un dos mellores restaurantes para gatos de Marte. Unha vez alí, o noso gato comeu ata fartar. Xa comido era hora de tomar un bo descanso, así que os dous gatos buscaron unha boa caixa de cartón e durmiron xuntiños toda a noite. Ao día seguinte, cando espertaron o noso gato mirou ao seu compañeiro e, de súpeto, xa non lle importou ter perdido a memoria porque tiña un novo amigo.

Nerea (4º Primaria): “Un can que vivía en Redondela”
O outro día fun a Redondela e encontreime cun can moi bonito. O can comezou a seguirme. Era un can moi bonito.
Cando cheguei a casa ensineille o can á miña nai. A miña nai comezou a berrarme, non quería cans na casa. Eu pedinlle por favor que mo deixara quedar, chorei, pataleei, supliquei, ... coa rabia ata arriquei os botóns da chaqueta pero non houbo maneira. O que si conseguín foi un bo castigo.
Resignado levei o can á casa dunha amiga pero tampouco lle deixaron quedarse co can. Despois de varios intentos ocurríusenos, aos seus amigos máis a min unha gran idea.
Ao día seguinte, ao chegar ao colexio construimos unha caseta entre todos e, logo, comprámoslle un collar e un xoguete.
Tivemos que darlle unha ducha e cepillalo moi ben.
Cando o noso can estaba listo votamos para porlle un nome e despois de moitas deliberacións puxémoslle: Roqui.
Dende ese día imos todos os días onda el. Nunca está só.
Agora estamos adestrándoo para que aprenda a sentarse, a poñerse en dúas patas, a deitarse e ata queremos que baile. Porque , como sabemos todos, ao cole vense a aprender.